ШКУРА, КОТОРУЮ ВИДАДИ АББАСОВ ХОЧЕТ ПРОДАТЬ, НИКОМУ НЕ НУЖНА

Сегодня Эйнулла Фатуллаев опубликовал материал, имеющий заголовок аршинными буквами: «Армяне готовят покушение на Олега Кузнецова и Видади Аббасова».

Опустив не интересного нам Олега Кузнецова, который в России никому практически не известен, остановимся на Видади Аббасове.

Видади Аббасов уроженец Грузии, живет в России, конкретно Нижнем Новгороде. Если кто-то на него готовит покушение, почему ему не сообщить об этом в российские правоохранительные органы?

Видади Аббасов утверждает, что когда печаталась книга г-на Кузнецова, кто-то позвонил ему и потребовал выйти на улицу. Спрашивается: он вышел или нет? Сообщил номер телефона позвонившего ему человека в полицию? Судя по всему, никакого телефонного звонка не было.

Если Видади Аббасов уверен, что издание подобной книги чревато серьезными последствиями, почему он раскрывает имя человека, финансировавшего издание? Этот человек российский бизнесмен и даже российский политик. Не создает ли финансирование не совсем политкорректной с точки зрения официальных властей книги ему определенные проблемы? Это, видимо, Видади Аббасов делает тоже намеренно. Потому что когда есть одно имя, которое вся эта история воспринимается исключительно как байка. А когда рядом с ним или за ним бывший Фархад Мамедов, то ситуация драматизируется – тут неискушенный человек видит разборки на высоком уровне, горячие споры и даже рукопашная у Соловьева и все такое. Надо сказать, что вся эта история с книгой Кузнецова рассчитана как раз на неискушенных людей и даже идиотов.

Видади Аббасов давно общественно-политический бомж, отчаянно пытающийся найти себе пристанище. Как бизнесмен и общественный деятель он ничего не добился, а теперь вот с такой виртуальной борьбой с «армянским терроризмом» пытается выйти в тираж, попасть в обойму, привлечь к себе внимание.  Одним словом, пробиться в денежное, сытное месте, как блоха на собаке. И, конечно, подзаработать. Нельзя исключать, что не все деньги, выделенные Фархадом Ахмедовым, пошли на издание книги Кузнецова. Надо отметить, что многие годы Видади Аббасов представляется как успешный бизнесмен. Если успешный, он мог бы издать книгу и на собственные средства. Не надул ли г-н Аббасов бывшего российского сенатора?

Теперь Эйнулла Фатуллаев и Видади Аббасов требуют, что российские организации азербайджанцев проводили презентации книги Кузнецова. То есть фактически они хотят, чтобы мы в российских городах развернули войну с армянами. А такая война нам не нужна? Ведь в самом Азербайджане вроде бы соблюдается перемирие. Зачем же тогда одним российским гражданам воевать с другими российскими гражданами?

Недавно Эйнулла Фатуллаев сообщал, что агдамскую мечеть превратили в военный штаб. От себя добавим, что наверняка там же справляют нужду – где же еще? И все это происходит буквально под носом Эйнуллы Фатуллаева и его большого, сытного коллектива. И почему ему на пару дней не поднять свою видавшую виды задницу с кресла или с дивана? И отправиться туда, где оккупанты справляют нужду в мечети и выгнать их оттуда! И неужели вопрос, который не решается самой сильной и самой многочисленной армией региона, можно решить с помощью диаспоры? То есть тех, кто в России кладет кирпичи, штукатурит, трудится на овощных базах, укладывает асфальт, занимается уличной торговлей и даже пасет скот. И это серьезно?

Вернемся к началу. К вопросу о предполагаемом покушении. За более чем двадцатилетнюю историю армяно-азербайджанского конфликта в России не было никаких таких покушений и заказных убийств исключительно на почве национальной ненависти. Были драки, случались даже убийства, но все это в результате бытовых стычек, на почве личной неприязни, не имеющей отношения к национальной принадлежности. Шкура Аббасова, которую он хочет дорого продать, никому не нужна.

Эйнулла Фатуллаев фактически провоцирует нас к открытому противостоянию с армянами в России. Но если нечто подобное тут начнется, Россия немедленно примет меры и тогда десятки тысяч азербайджанцев окажутся вынужденными вернуться на историческую родину. А  Родина готова их принять? Лично провокатор Эйнулла Фатуллаев сколько беженцев примет?

На бы хотелось, чтобы азербайджанские власти, проявив хотя бы здравый смысл, не пошли на поводу таких комбинаторов, как Видади Аббасов. А на поводу Эйнуллы Фатуллаева, к сожалению, власти идут. Иной раз кажется, что именно там хвост собакой виляет…

Х.Х.

 

 

 

 

 

 

Реклама

ŞƏHİDLƏR: GORANBOYLU MİLLİ QƏHRƏMAN ƏNVƏR FƏRƏCOV

Ənvər Fərəcov  28 iyun 1952-ci ildə Goranboy rayonunun Sarov kəndində doğulmuş, 1968-ci ildə Sarov kənd orta məktəbini bitirmişdir. 1990-cı ildə Özbəkistan Milis Akademiyasını bitirərək Azərbaycan DİN-nin sərəncamına göndərilir.

18 avqust 1991-ci il. Ənvər Fərəcov yoldaşlarını mühasirədən çıxartmaq üçün qeyri-bərabər döyüşə girir. Ermənilərin mühasirəsini yararaq polis əməkdaşlarını itkisiz azad edirlər. Bu əməliyyata görə bölmə rəisi DİN tərəfindən mükafatlandırılır. 11 sentyabr 1991-ci il… Düşmən böyük qüvvə ilə Goranboy rayonunun Erkəç, Mənəşli, Buzluq kəndlərinə hücuma keçmişdi. Bu, Ənvər Fərəcovun son döyüşü idi. O, bu döyüşdə qəhrəmancasına həlak oldu.

Ailəli idi. Bir oğlu, bir qızı yadigar qalıb.

Azərbaycan Respublikası prezidentinin 8 oktyabr 1992-ci il tarixli 214 saylı fərmanı ilə Fərəcov Ənvər Səyyad oğluna ölümündən sonra «Azərbaycanın Milli Qəhrəmanı » adına layiq görülmüşdür.

Goranboy rayonunda dəfn edilmişdir.

 

28 İYUN — GÜLAĞA MƏMMƏDOVUN DOĞUM GÜNÜ

Gülağa Məmmədov 1925-ci il iyunun 28-də Lənkəranın Kiçik Bazar adlanan məhəlləsində anadan olub. Bakıda boya-başa çatıb. Çox kasıb ailədə böyüyüb. Atası çəkmətikən, anası evdar qadın olub. Kirayədə yaşayıblar, ailə atasının cüzi qazancı ilə dolanıb.

12 yaşında olarkən, təsadüfən küçələrindən keçən bəstəkar Üzeyir Hacıbəyov məlahətli uşaq səsi eşidərək ayaq saxlayır. Gülağanın səsinə valeh olan bəstəkar həyətə keçir və balaca istedadla tanış olur. Onu Opera Teatrında keçiriləcək müsabiqəyə dəvət edir. Gülağa Məmmədov 1938-ci ildə Moskvada keçirilən Azərbaycan mədəniyyəti ongünlüyünün iştirakçısı olur. Böyük Teatrın səhnəsində Maestro Niyazinin müşayiəti ilə ifa etdiyi Koroğlunun Səni gördüm, aşiq oldumariyası böyük alqışlarla qarşılanır.

Üzeyir Hacıbəyov onun ailəsi, yaşam tərzi haqqında bütün məlumatları da öyrənibmiş. Moskvadan gümüş medal və fəxri fərmanla qayıtdığını eşidəndə isə Gülağanı anasıyla birgə yanına çağırırır və tapşırır ki, ev seçmək üçün xoşlarına gələn ünvanı göstərsinlər. Mirzəağa Əliyev küçəsində yerləşən ikiotaqlı həyət evi onların xoşuna gəlir. Üzeyir hacıbəyovun dəstəyi ilə Gülağa Məmmədovun ailəsinə ikiotaqlı mənzil və aya 250 manat təqaüd ayrılır.

Gülağa Məmmədov şirin, lakonik səsi ilə 600-dən artıq xalq və bəstəkar mahnıları oxuyub. 15-dən çox bədii filmdə, teatr tamaşalarında xarakterik musiqi nömrələri ifa edib. Respublikada fəaliyyət göstərən əksər xalq çalğı alətləri ansambllarıyla, simfonik orkestrləriylə birgə çıxışlar edib. Müslüm Maqomayev adına Dövlət Filarmoniyasının mahnı və rəqs ansamblında, Dövlət Musiqili Komediya Teatrında işləyib. 1952-ci ildən ömrünün sonuna qədər Azərbaycan Dövlət Televiziya və Radio Verilişləri Komitəsinin (hazırda Səid Rüstəmov adına) xalq çalğı alətləri ansamblının solisti olub. «Ay qız», «Ana Kür», «Oxu, gözəl», «Şeir deyilmi», «Mənim qızım» kimi mahnıların hər birini özünəməxsus tərzdə ifa edib.

Gülağa Məmmədov 7 iyun 1994-cü ildə 68 yaşında vəfat edib.

.

28 iyun — BÖYÜK AZƏRBAYCANLI HƏSƏN BƏY ZƏRDABİNİN DOĞUM GÜNÜ

Həsən bəy Zərdabi (Həsən bəy Məlikov) (28 iyun 1837, Zərdab, Göyçay qəzası — 28 noyabr 1907, Bakı) — Azərbaycanın görkəmli ziyalısı, Moskva Universitetini namizədlik diplomu ilə bitirən ilk müsəlman məzun, islam dünyasının ilk təbiətşünas alimi, Bakı Gimnaziyasının ilk müsəlman müəllimi (1869), Azərbaycanda və bütün müsəlman Şərqində islam xeyriyyəçilik hərəkatının banisi («Cəmiyyəti-Xeyriyyə», 1872), 1873-cü ildə öz şagirdləri ilə birlikdə Bakıda Azərbaycan dilində ilk teatr tamaşası göstərən mədəniyyət xadimi, Azərbaycan mətbuatının banisi və Rusiyada ilk turkdilli qəzet – «Əkinçi»nin naşiri (1875), Azərbaycan müəllimlərinin birinci qurultayının təşkilatçısı və qurultayın sədri (1906).

Həsən bəy Zərdabi 1837-ci il iyunun 28-də Göyçay qəzasının Zərdab kəndində anadan olmuşdur. İlk təhsilini mollaxanada almış, sonra Şamaxı şəhər məktəbində oxumuş, orta təhsilini isə Tiflisdə tamamlamışdır. 1861-ci ildə Moskva Universitetinə imtahansız daxil olmuş, dörd il sonra həmin universitetin təbiət-riyaziyyat fakültəsini bitirmişdir.

Ali təhsil ocağında oxuduğu müddətdə tələbələr arasında xüsusi olaraq seçildiyinə görə fakültəni əla qiymətlərlə başa vurduqdan sonra elmi iş üçün universitetdə saxlanılması qərarı qəbul edilmişdir. Lakin vətəninə olan sonsuz məhəbbəti, xalqına, millətinə xidmət etmək arzusu onu Azərbaycana çəkib gətirmişdir. Bir müddət Tiflisdə qulluq edəndən sonra Qubada məhkəmədə işləmiş, daha sonra 1869-cu ildə Bakıya gələrək burada rusca orta məktəbdə təbiətdən dərs deməyə başlamışdır. Mütərəqqi fikirlərinə görə dəfələrlə təqib edildiyindən müəllimlikdən əl çəkmiş, xalqı üçün geniş mədəni tədbirlər həyata keçirmək uğrunda fəaliyyətə başlamışdır. Vaxtilə evlərində keçirilən şeir və musiqi həvəskarlarının məclisləri onda dərin iz buraxmışdır.

Həsən bəy Zərdabi Azərbaycan peşəkar teatrının yaradıcılarındandır. Onun rəhbərliyi və dramatuqlardan Nəcəf bəy Vəzirov ilə Əsgər ağa Adıgözəlovun fəal iştirakı ilə 1873-cü ildə M. F. Axundovun «Hacı Qara» və «Lənkəran xanının vəziri» komediyaları tamaşaya qoyulmuşdur.

Həsən bəy Zərdabi geniş ictimai fəaliyyət göstərmiş, N.Nərimanov ilə birlikdə 1906-cı ildə Azərbaycan müəllimlərinin Bakıda keçirilmiş birinci qurultayının işində yaxından iştirak etmişdir. 1901-ci ildə Bakıda azərbaycanlı qızlar üçün ilk məktəbin açılmasına böyük kömək göstərmişdir. Gündəlik həyatında və işində xalqla sıx bağlı olmuş, asudə vaxtlarını xalq arasında keçirmiş, uşaqları və yeniyetmələri elmə, mədəniyyətə, maarifə həvəsləndirmişdir.

Ana dilində qəzetə böyük ehtiyac olduğunu dərk edən Həsən bəy Zərdabi qəzet çap etmək üçün hökumətə müraciət etmişdir. Bununla əlaqədar o İstanbuldan hürufat gətirtdirmiş və nəhayət, xeyli zəhmətdən, əzab-əziyyətdən sonra 1875-ci ilin 22 iyulunda Bakıda qubernator mətbəəsində Azərbaycan dilində «Əkinçi» qəzetinin nəşrinə müvəffəq olmuşdur. Bu qəzetlə Azərbaycan milli mətbuatının əsası qoyulmuşdur.

1875-ci ilin 22 iyulundan 1877-ci ilin 29 sentyabrına qədər çapını davam etdirən «Əkinçi» ayda iki dəfə 300-400 tirajla nəşr olunmuşdur. Bu illər ərzində qəzetin 56 nömrəsi işıq üzü görmüşdür.

Həsən bəy Zərdabinin yaratdığı «Əkinçi» qəzetinin dəsti-xətti əsasən bir ideya üzərində qurulmuşdur. Zərdabi və onunla birlikdə bu qəzetdə çalışan bir sıra maarifpərvər, demokratik naşirlər Şərqin geriliyini, ətalət və süstlüyünü həqiqi azadlığın olmamasında görürdülər. Onlar öz sözlərini dolayı yolla olsa belə, bu qəzet vasitəsi ilə xalqa çatdıra bilirdilər.

İlk mətbu orqan kimi «Əkinçi» öz əsas ideyasına uyğun olaraq incəsənət və ədəbiyyata da aid yeni demokratik tələblər irəli sürürdü. Azərbaycanın böyük dramaturqu Nəcəf bəy Vəzirov köhnə şerlərlə yanaşı, şairləri müasir həyatdan yazmağa, xalqı cəhalət və qəflət yuxusundan ayıltmağa, müasir ruhda tərbiyə etməyə çağırırdı. Bununla Zərdabinin səsinə Azərbaycanın bir çox görkəmli, maarifpərvər insanları səs verirdi. Təbii ki, bu cür demokratik məqalələrindən sonra çarizmin diqtəsi ilə özlərini «ziyalı» sayan bəzi üzdəniraq insanlar yerbəyerdən «Əkinçi»nin üzərinə hucuma keçdilər.

1877-ci il sentyabrın 29-da «Əkinçi» öz nəşrini dayandırmağa məcbur oldu. qəzet mürtəce, işğalçı bir rejimin əsarəti altında çox yaşaya bilmədi.

1880-cı ildən etibarən Həsən bəy Zərdabi doğma kəndi Zərdabda yaşamışdır. O, kənd təsərrüfatı sahəsində kəndlilərə məsləhətlər verir, məqamı yetişəndə yerli camaata öz maarifpərvər, demokratik ideyalarını çatdırırdı. Bakıdan kənarda yaşamasına baxmayaraq o yenə də mətbuatda fəal iştirak edirdi.

1880-1890-cı illərdə naşirin Bakıda və Tiflisdə çıxan «Ziya», «Kəşkül», «Kaspi», «Novoye obozreniye» və s. qəzetlərdə Azərbaycan və rus dillərində çoxlu elmi-kütləvi məqalələri nəşr olunmuşdur.

Həsən bəy Zərdabi 1875-ci ildə «Əkinçi» qəzetinin 1, 4, 8-ci, 1876-cı ildə 26-cı saylarında və 1899-cu il «Kaspi» qəzetinin 172-ci sayında tоrpaqşünaslığın əsas müddəaları və əkinçilik mədəniyyəti haqqında ətraflı məlumatlar vermişdir, tоrpağın xışla deyil, kоtanla şumlanmasını təklif etmişdir.

Həyatının son illərində Həsən bəy Zərdabi Bakı Şəhər Dumasında maarif şöbəsində rəsmi vəzifədə çalışaraq Bakı və ətraf kəndlərdəki məktəblərə başçılıq etmişdir. 1906-cı ildə Bakıda keçirilən Azərbaycan müəllimlərinin birinci qurultayında fəal nümayəndələrdən biri də o olmuşdur.

Gərgin elmi fəaliyyətlə məşğul olan Həsən bəy Zərdabi həddindən artıq işləyib özünü yorduğu üçün iflic olmuş və 1907-ci il noyabr ayının 28-də vəfat etmişdir. O, 1907-ci ildə köhnə Bibiheybət məscidinin yaxınlığında dəfn olunsa da, 1937-ci ildə həmin ərazi dağıdılmış, mərhumun sümükləri bir neçə il evdə ailəsinin yanında qalmışdır. 1957-ci ildə Həsən Bəy Zərdabinin vəfatının 50 illiyi qeyd olunarkən onun sümükləri Fəxri Xiyabanda dəfn olunmuşdur.

Azərbaycan Təbiət Tarixi Muzeyi Həsən bəy Zərdabinin adını daşıyır.

vikipediya